เปชวาร์ ปากีสถาน

เ ป ช ว า ร์ ป า กี ส ถ า น
     
     วันอาทิตย์ที่ผ่านมา วันที่17-4-2017 ผมได้ไปเที่ยว เปชวาร์ (Peshawar) เป็นเขตแดน ปากีสถานกับอัฟกานิสถาน
ปากีสถานจะใช้ภาษาอูรดูเป็นภาษาถิ่น คลายกับภาษาฮินดีที่ใช้อยู่ในประเทศอินเดีย แต่ที่เปชวาร์ จะใช้ภาษาพัชโตเป็นภาษาเดียวกับอัฟกานิสถาน เมื่องเปชวาร์เป็นเมืองที่ยังไม่เจริญ ผมไปเที่ยวที่นั่นได้ความรู้หลายๆอย่าง เช่น การเป็นอยู่ของพวกเขา การปกครองหมู่บ้าน สาวๆออกจากบ้านแบบอิสระเหมือนบ้านเราไม่ได้ อีกหลายๆเรื่อง  ผมไปทั้งหมด5คันรถบัสของมหาลัย เด็กไทย2คน ผมและเพื่อนอีกคน นอกนันเป็นคนปากีกับอัฟกานี

       
       คนข้างผม (my roommate) เพื่อนรวมห้อง เขาเป็นคนอัฟกานิสถาน  เขาบอกว่า คนต่างชาติจะได้เข้าในประเทศอัฟกานิสถานยาก เพราะอัฟกานิสถานเป็นประเทศที่ปิด ไม่ให้คนต่างชาติเข้า เป็นประเทศที่ไม่คอยปลอดภัย (ทุกคนก็รู้จักกันแล้วว่า อัฟกานิสถานเป็นประเทศแบบไหน) หลังสอบมิดเทอมเสร็จในคณะเขา ได้จัดทริปไปปาร์ชาวา เขาก็เลยได้ชวนผมไปด้วย....

   

      นั่งรถจากมหาลัย Intenationaal Islamic University Islamabad (IIUI) ถึงที่ปาชาร์วา ประมาณ 4 ชั่วโมง ตอนนันอากาศร้อนมาก ถนนก็โหด รถก็ไม่มีแอร์ (คนที่เคยมาปากี ไม่ต้องอธิบายมาก คงเข้าใจกันเองว่าปากีแบบไหน) สถานทีแรกในโปนเเกรม ไปเยี่ยมเยือน University of Peshawar เป็นมหาลัยที่เก่าแก่ และใหญ่มาก

                  ในวันนันเป็นวันอยุด บ้างคนก็อยู่หอ บ้างคนก็กลับบ้าน ในมหาลัยเลยเงียบเหงา

               สถานทีต่อไป ไปที่หมู่บ้าน Bade Khyber เป็นหมู่บ้านที่ปกครองด้วยชาวบ้าน หมู่บ้านนี้ไม่มีตำรวจ เพราะชาวบ้านไม่ต้องการตำรวจ แต่ก่อนหมู่บ้านนี้อยู่ในเขตอัฟกานิสถาน ตอนนี้ตกอยู่ในปากีสถาน

 

           คนที่ทำงาน ทั้งหมดจะเป็นผู้ชาย ผู้หญิงจะอยู่แต่ในบ้าน หมู่บ้านนี้เคร่งเรื่องผู้หญิง สาวๆออกจากบ้านไม่ได้ ถ้าเรียนก็เรียนกับพ่อที่บ้าน เช่น เรียนท่องอัลกรุอาน เรียนเกี่ยวกับศาสนา บ้างคนก็ไม่เรียน

      ผมได้เดินเข้าในหมู่บ้านเขา (Babe Khyber) ชาวบ้านมองผม มองแบบแปลกๆ ตอนนันผมรู้สึกระแวงมาก แล้วมีผู้ชายคนหนึ่งทักกผม เขาถามว่า (ตือ เดอ กุม ไซ เย้) เป็นภาษาพัชโต แปลว่า มาจากไหน ผมตอบว่า พัชโต (น๊อรรา ซี๊) ไม่เข้าใจ
เขาก็เลยพูดภาษาอังกิด คนปากีส่วนมากจะพูดภาษาอังกฤษได้กันทุกคน เขาถามว่าเป็นคนที่ไหน ผมก็ตอบว่าไทยแดน เขาก็ถามมาที่นี้ทำไม เพื่อไร ผมก็ตอบ มาเยือมเยือนที่นี้ ผมมาจาก Islamic University ในอิสลามาบัด เขาถามว่ารู้จักที่นนี้มาก่อนไม ผมบอกว่าไม พูดไปพูดมา  เขาก็เลยเล่า แต่ก่อนที่นี้เป็นเขตอัฟกานิสถาน แต่ตอนนี้เป็นตกอยู่ในปากีสถาน ที่นี้ใช้ภาษาพัชโต คนที่นี้บ้างคนมีบัตรบัตประชาชนคน บ้างคนก็ไม่มี อยู่แบบเถื่อนๆ พวกเขาเล่าอีก คนที่นี้ลำบาค ผมก็ถามอีกว่า เคยไปอิสลามาบัดไม่ เขาก็ตอบว่า ไม่เคยไป อยากไปที่สุดก็คือ เมกะ จะไปทำพธีฮัจ แต่คงไม่มีวันนัน เพราะเงินก็ไม่มี บัตรประชาชนก็ไม่มี จะทำปัสปอทก็ไม่ได้ ผมดูสีหน้าเขาเปลี่ยนไป ผมก็เลยกล่ว่า อัลลอฮอยู่กับเข้าเสมอ ดุอาร์เยอะๆ อิซาอัลลอฮได้ไป เข้าก็ยิ้ม ผมก็ขอตัวไปก่อน see u next time (คนที่นันใจดีมาก)

   ผมได้ยินเสียงแตร  ป้อน!! ป้อน!! เสียงแตรบัสมหาลัยที่ผมมา เพื่อเรียกนักศึกษา ตอนนันร้อนมาก ผมคิดว่าทัน ผมก็เลยไปหาร้านจะซื้อน้ำ กลับไปที่รถ อ้าววว!!! รถไม่มีแล้ว แบบตกใจมาก เบอร์โทรเพื่อนก็ไม่มี แล้วมี ผู้ชายคนหนึ่งตระโกน มั๋นด๊า วาฮัล!! แปลว่า วิ่งๆ!! ผมก็วิ่ง วิ่งแบบไม่รู้ว่าใจอยู่ไหน เห็นท้ายรถเขียวๆ เป็นบัสเราแน่ๆ ดีที่รถติด  พอขึ้นรถ เพื่อนๆก็ถามแบบตกใจไปไหนมมา!!!

      

     ในคณะเดินทางกลับได้แวะที่ Namac Market นามาช แปลว่าเกลือ แล้วนั่นจะเป็นร้านอาหารหมด ร้านอาหารในปากีสถาน จะแขวนแพะเปลือยเรียงรายไว้หน้าร้าน (คงคล้ายๆ ร้านข้าวมันไก่บ้านเราแขวนไก่) บ้างร้านเรียงกันยี่สิบสามสิบตัว เวลาจะกินก็สั่งว่าจะเอากี่โลกี่ขีด 

    พอได้ยินเสียงอาซาน เข้าเวลาละหมาด พวกเขาจะปิดร้าน บ้างร้านก็ปิดด้วยผ้า บ้างร้านทิ้งไปแบบนัน

        เด็กคนนี้เป็นคนเฝ่าร้าน ตอนพ่อไปละหมาดที่มัสญิต พวกเขาชอบกินถั่ว เป็นอาหารว่าง
เหมือนคนที่กลับจากเมกะห์ ซื้อพากลับกัน อาหารหลักของเขาคือโรตี บ้านเราก็คือข้าว พวกเขาชอบกินเกาะวะห์ ฉามล่ะ10รูปี เงินไทย3บาท อาหารบ้านเขาไม่เเพง โรตี6รูปี 2บาทไทย

 

                    รูปแบบนี้ จะถ้าหาถ่ายที่บ้านเราคงไม่มีแล้ว แต่เมืองเขายังนิยมอยู่






         

        หลังจากกินเดินเล่นเสร็จ กลับไปหารถ ดูรถไม่มี แต่ไม่รู้สึกกังวนอะไรเลย เพราะเพื่อนๆอีกหลายคนกำลังหารถเหมือนกัน รถไม่รู้ไปจอดที่ไหน เพราะถนนมันแคบจะจอดยาก บ้างคนก็บอกว่าเห็นรถไปทางโน้น บ้างก็บอกเห็นไปทางนี้ ตกลงแยกกันไปหา ใครเจอก็โทติดต่อเพื่อนๆ รอประมาณ3ชั่วโมงกว่า กว่าจะได้รวมเพื่อนๆครบทุกคน 



           ดูหน้าแต่ละคนเหนือยมาก แต่ก็มีความสุข ได้ประสปการณ์ใหม่ๆ สิ่งที่ไม่คอยเจอบ้านเรา ไม่มีในบ้านเรา อัลฮัมดูลิลละห์ ได้เจอเห็นสิ่งที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าสิ่งแบบนี้สมัยนี้ยังมีอีก สิ่งแบบนี้ซื้อไม่ได้ ต้องออกเดินหาอย่างเดียว .....

                                 พวกผมถึงที่มหาลัยอย่างปลอดภัย อัลฮัมดูลิลละห์ วัสลาม
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------